ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΔΕ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ, ΓΙΝΕΣΑΙ

Οι συνθήκες φτώχειας, πείνας, απόλυτης εξαθλίωσης, που επικρατούν στις χώρες, τις οποίες ο ανεπτυγμένος κόσμος έχει την πολυτέλεια να αποκαλεί «τριτοκοσμικές» γεννούν τα κύματα μεταναστών, οι οποίοι ξεριζωμένοι απ’ τον τόπο τους αναζητούν ένα καλύετρο αύριο. Η συγκέντρωση του εγχώριου κεφαλαίου στα χέρια λίγων αλλά και ο απόλυτος έλεγχος από τα ισχυρά κράτη μέσω ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων δημιουργούν χώρες κοινωνικά και οικονομικά κατεστραμμένες και απόλυτα ελεγχόμενες. Οι λαοί των χωρών αυτών ανήμποροι να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή στρέφονται προς τις δυτικές χώρες.

Όσοι καταφέρνουν να φύγουν απ’ τις χώρες τους και να περάσουν ζωντανοί στην Ευρώπη έχοντας αντιμετωπίσει τη συνοριοφυλακή και έχοντας αποφύγει τον πνιγμό από τους λαθρεμπόρους σύντομα αντιλαμβάνονται πως στην Ευρώπη-φρούριο δε θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες για μια αξιοπρεπή ζωή. Γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο της χώρας, που τους «φιλοξενεί» πολύ πιο έντονα απ’ ότι η εγχώρια εργατική τάξη. Η Ελλάδα λόγω της γεωγραφικής της θέσης ως μια πόρτα για την Ευρώπη γίνεται χώρα υποδοχής των μεταναστευτικών κυμάτων κι ένας απ’ τους πρώτους τόπους εκμετάλλευσής τους.

Το κράτος έχει τη δύναμη να βάζει σε κάθε μετανάστη την ταμπέλα «παράνομος» εμποδίζοντάς τον έτσι να διεκδικήσει τα αυτονόητα εργασιακά και πολιτικά του δικαιώματα. Είναι συνεχές το κηνυγητό μεταξύ αστυνομικών και μεταναστών όπως και οι δολοφονικές επιθέσεις εναντίον τους. Είναι τα εύκολα θύματα

κατά των οποίων οι μπάτσοι αυθαιρετούν χωρίς να τιμωρούνται. Οι αστυνομικές δυνάμεις ενισχύονται σ’ αυτό από τους παρακρατικούς μηχανισμούς και τις φασιστικές οργανώσεις. Στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν και ανήμποροι να απαιτήσουν κάτι παραπάνω εργάζονται με άθλιες συνθήκες (ανασφάλιστοι και με τους χαμηλότερους δυνατούς μισθούς). Το καθεστώς παρανομίας, το οποίο ανγκαστικά βιώνουν, μετατρέπεται σε καθεστώς δουλείας που υποβαθμίζει το βιωτικό τους επίπεδο, τους στιβάζει σε πλατείες και τους αναγκάζει να δέχονται το οτιδήποτε κάτω από το φόβο της απέλασης. Ενώ τα παιδιά τους στο ίδιο καθεστώς ανυπαρξίας δεν μπορούν να αποκτήσουν την απαραίτητη μόρφωση.

Καθημερινά δέχονται τη ρατσιστική αντιμετώπιση των ντόπιων πολιτών, την οποία καλλιεργεί η αστική τάξη παρουσιάζοντάς τους ως τους υπαίτιους των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική εργατική τάξη βλέπει αυτούς ως αιτία της ανεργίας και της εγκληματικότητας. Η εικόνα αυτή δημιουργείται από την αστική προπαγάνδα, που στοχεύει στον αποπροσανατολισμό των ντόποιων εργατών. Τους εμποδίζει να αναγνωρίσουν ως πραγματικό ένοχο το καπιταλιστικό σύστημα και τις κυβερνητικές πολιτικές που εξυπηρετώντας το κεφάλαιο οξύνουν την εκμετάλλευση τους. Αντίθετα τους ωθεί να βάλουν στο στόχαστρο τους μετανάστες οι οποίοι δεν είναι παρά θύματα του ίδιου συστήματος. Κομμάτι αυτής της προπαγάνδας είναι και η προβολή από τα ΜΜΕ των εθνικιστικών θέσεων του ΛΑΟΣ που ενισχύουν την ξενοφοβία και το ρατσισμό.

Ταυτόχρονα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρουσιάζεται ως «σωτήρας» των μεταναστών προτείνοντας ένα νομοσχέδιο που στην πραγματικότητα νομιμοποιεί ένα πολύ μικρό αριθμό από αυτούς. Οι προϋποθέσει που πρέπει να πληρεί κάποιος για να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια είναι πολύ αυστηρές (Απαιτούνται καθαρό ποινικό μητρώο, 3 συστατικές επιστολές από Έλληνες πολίτες και η επιτυχής εξέταση στο τεστ «Πόσο Έλληνας είσαι;». Οι μετανάστες που ζητούν ιθαγένεια πρέπει να έχουν συμπληρώσει 5 νόμιμα χρόνια στην Ελλάδα ενώ όσοι έροθυν από δω και πέρα θα παίρνουν την ιθαγένεια μετά το έβδομο. Τα παιδιά θα αποκτούν ιθαγένεια αν έχουν γεννηθεί εδώ και έχουν γονείς που ζουν πέντε χρόνια νόμιμα στην Ελλάδα ή αν έχουν φοιτήσει 6 χρόνια σε ελληνικό σχολείο) και αποκλείουν έτσι την πλειοψηφία των μεταναστών διαχωρίζοντάς τους έτσι σε «νόμιμους» και παράνομους και εντείνοντας ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευση των τελευταίων. Άρα αυτό το νομοσχέδιο δεν είναι παρά μια πράξη εντυπωσιασμού, που αφήνει άλυτο το προβλημα. Λείπει η πραγματική βούληση εξεύρεσης λύσης, που θα ήταν η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και το να τους παραχωρηθούν πλήρη εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα.

Δηλωτικό στοιχείο της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ είναι το γεγονός ότι έκανε πιο αυστηρές τις προϋποθέσεις για την παραχώρηση της ιθαγένειας ύστερα από την παρέμβση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Παράλληλα ακολουθώντας πιστά τις επιταγές τις ΕΕ η κυβέρνηση ενισχύει τον έλεγχο στη μετακίνηση των μεταναστών, συνεχίζοντας την πολιτική της ΝΔ που κλείνει τους μετανάστες σε στρατόπεδα-φυλακές τα οποία αποκαλεί κέντρα υποδοχής.

Για εμάς οι ανάγκες της εργατικής τάξης δεν καθορίζονται από την καταγωγή, τη γλώσσα, το χρώμα ή τη θρησκεία. Τα κομμάτια της κοινωνίας που υφίστανται την κεμετάλλευση έχουν κοινές ανάγκες, κοινά συμφέροντα και θα πρέπει και οι αγωνες τους να είναι κοινοί. Ο διαχωρισμός ανάμεσα σε ξένη και ντόπια εργατική τάξη είναι ουσιατικά ανύπαρκτος. Καλλιεργείται με σκοπό τον κατακερματισμό της εργατικής τάξης και την αποδυνάμωσή της. Απέναντι σ’ αυτούς που μας εμεταλλεύονται, που μικραίνουν τις ελπίδες μας για να μεγαλώσουν τα κέρδη τους, που κλέβουν τα όνειρά μας, που χαράζουν σύνορα με αίμα πολεμάμε ενωμένοι μέχρι τη νίκη, για μια κοινωνία χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου όλοι θα είμαστε ίσοι.

ΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΠΑΤΡΙΔΑ

Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ

• Άμεση νομιμοποίηση όλων των μεταναστών.
• Χορήγηση κοινωνικού και πολιτικού ασύλου στους πρόσφυγες.
• Ελεύθερη Μετακίνηση με όλα τα κοινωνικά, πολιτικά, εργασιακά δικαιώματα
• Κατάργηση του Ευρωπαϊκού συμφώνου για τη μετανάστευση και το άσυλο
• Κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης των μεταναστών.

Το πολυτεχνείο δεν δυσφημείται,δεν καπηλεύεται ,δεν εξαργυρώνεται.

Επιχειρώντας κανείς να δει και να καταλάβει το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είναι αναγκαίο να το συνδέσει με όλα τα μεγάλα κινήματα της δεκαετίας του ΄60 (Σιάτλ, Μάης ΄68, Τσε Γκουεβάρα και Ένοπλο Αντάρτικο στη Λατινική Αμερική) και με τη γενικευμένη κρίση της αστικής δημοκρατίας και των δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών. Το Πολυτεχνείο του ΄73 ήταν ο απόηχος της συσσωρευμένης καταπίεσης όλων των ριζοσπαστικών δυνάμεων από τα μετεμφυλιακά καθεστώτα και την αντιδραστική αστική πολιτική (1950 - 1973). Σε καμία περίπτωση δε μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα γεγονός συγκυριακό, αποκομμένο από τη μέχρι τώρα πραγματικότητα ή επικεντρωμένων στο πραξικόπημα της Χούντας του ΄67. Εκφράζει την αναγκαιότητα, μέσα από τις ίδιες τις κοινωνικές συγκρούσεις, ανάδειξης μιας άλλης αντίληψης που αφορά στην αποδόμηση και στη μετατροπή του μέχρι τότε κοινωνικού σχηματισμού και στη γεφύρωση του πολιτικού χάσματος που διεύρυνε η μέχρι τότε εκάστοτε χρεοκοπημένη αστική διαχείριση (Γ. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλής, Ιουλιανά ΄65,δολοφονία του Λαμπράκη).
Ήταν, κατ’ ουσία, μια καινούρια φάση συνεργασίας και συμπόρευσης του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό, δύο κοινωνικών κομματιών, που συσπείρωναν και εγκόλπωναν όλες τις μέχρι τότε επαναστατικές τάσεις. Παρ’ ότι όλα τα μετέπειτα χρόνια η κυρίαρχη αστική ιδεολογία προσπάθησε και προσπαθεί να δώσει στο Πολυτεχνείο ένα φιλελεύθερο και αχρωμάτιστο χαρακτήρα, η εξέγερση είχε προφανή ταξικά χαρακτηριστικά, αφού έγινε από καθαρά ετερόκλητες δυνάμεις του επαναστατικού χώρου, οι οποίες αποτελούνταν από τα κατώτερα λαϊκά στρώματα ενώ, το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της ανώτερης κοινωνικά - οικονομικά κλίμακας (αστική τάξη) είχε βολευτεί και είχε στελεχώσει το φασιστικό καθεστώς των συνταγματαρχών.
Η εξέγερση του Νοέμβρη ήταν ίσως η πρώτη μαζική αμφισβήτηση μετά τον Εμφύλιο πόλεμο και τον Κόκκινο Δεκέμβρη του ΄44. Αμφισβήτηση της παρέμβασης των μεγάλων καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο εσωτερικό της Ελλάδας, με την προσπάθεια και την κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Η φρασεολογία αυτής της εξέγερσης επεκτεινόταν σε μία μεγάλη κλίμακα πολιτικών αντιλήψεων, που εκτεινόταν απ’ τη λαϊκή - εργατική εξουσία μέχρι την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας καταργώντας στην πράξη κάθε επίσημο διαχειριστή, πράγμα που αποδεικνύει η αποχή και η πολεμική που δέχτηκε το κίνημα του Πολυτεχνείου από κάθε επίσημο πολιτικό σχηματισμό.
Όλη η δεκαετία του ΄80 και του ΄90 υπήρξε ένα τεράστιο πεδίο πολιτικών και κοινωνικών συγκρούσεων, οι οποίες είχαν σαν κεντρικό σημείο αναφοράς το Πολυτεχνείο. Σήμερα διανύουμε μια περίοδο που όλες οι κατακτήσεις του εργατικού και φοιτητικού κινήματος αμφισβητούνται και πλήττονται μέσα σε ένα καθεστώς γενικευμένης αδράνειας και κοινωνικής ανοχής. Η κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης, του 8ώρου, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, το μεγάλο ποσοστό της ανεργίας και κοινωνικής εξαθλίωσης, η καταστρατήγηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης (Κ.Ε.Σ., Ι.Δ.Β.Ε., ειδίκευση κτλ.), η αμφισβήτηση του ασύλου, η ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων, ο τρομονόμος (κάμερες παντού) και η δημιουργία λευκών κελιών καταδεικνύουν την αγωνία της αστικής δημοκρατίας να συγκρατήσει και να αμβλύνει τις κοινωνικές αντιδράσεις συγκαλύπτοντας, έτσι, τη χρεοκοπία της. Η μετάλλαξη της πιο στυγνής δικτατορίας που επιβάλλει καθεστώς παρακολούθησης και κοινωνικού ελέγχου, στρατικοποίησης της αστυνομίας και η δημιουργία μισθοφορικού στρατού σε σύγχρονα νεοφιλελεύθερα δυτικοευρωπαϊκά μοντέλα διακυβέρνησης, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη καινούριων εξεγέρσεων.
Μετά τις θεωρίες των ιδεολόγων του συστήματος σχετικά με το τέλος της Ιστορίας και τη χρεοκοπία των κοινωνικών επαναστάσεων, τα όπου γης Πολυτεχνεία εξακολουθούν να είναι το αγκάθι της κάθε υπνωμένης συνείδησης. Εν τούτοις, η ύφεση όλων αυτών των κινημάτων της δεκαετίας του ΄60, ΄70, σήμανε την αρχή της νέας φάσης οπισθοδρόμησης της πολιτικής ζωής στις δυτικές κοινωνίες, την οποία παρακολουθούμε εδώ και 20 χρόνια. Η οπισθοδρόμηση αυτή συνοδεύεται με μια νέα αντεπίθεση γραφειοκρατικοποίησης και ταυτόχρονα με μια νέα ενισχυμένη επάνοδο όλων των αυταρχικών πολιτικών τάσεων μέσα στο νεοφιλελεύθερο καθεστώς.
Ανεξάρτητα από το πόσο παροδικά ή μόνιμα θεωρεί αυτά τα φαινόμενα ο καθένας, είναι ανεπίτρεπτο να παρακάμπτεται ότι χάρη σε αυτού του είδους τις συλλογικές κινητοποιήσεις, τις εξεγέρσεις και τις συλλογικές συγκρούσεις, η δυτική Ιστορία είναι αυτή που είναι και οι δυτικές κοινωνίες έχουν συσσωρεύσει σε διαδοχικές διαστρωματώσεις τους θεσμούς και τα χαρακτηριστικά που τις κάνουν ακόμα σχετικά βιώσιμες και όλη αυτή την ιστορική εμπειρία που θα δώσει τροφή στις επαναστάσεις του μέλλοντος।

Άλλα κείμενα σχετικά με το Πολυτεχνείο:

Οι κλέφτες του ιδρώτα των αγωνιστών।

Να φοβάσαι τις «δικτατορίες» που δεν βγάζουν τανκς…

ΤΖΟΝ ΡΙΝΤ- ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

«… Από το Μάρτη του 1917, από τότε που οι θορυβώδεις χείμαρροι των εργατών και των στρατιωτών, πλημμυρίζοντας τα ανάκτορα της Ταυρίδας, υποχρέωσαν την ταλαντευόμενη Κρατική Δούμα να πάρει στα χέρια της την ανώτατη εξουσία στη Ρωσία, οι λαϊκές μάζες - οι εργάτες, οι στρατιώτες και οι αγρότες - καθόρισαν την κάθε στροφή στην πορεία της επανάστασης. Αυτές ανέτρεψαν την κυβέρνηση του Μιλιουκόφ. Τα δικά τους Σοβιέτ διακήρυξαν μπροστά σ' όλο τον κόσμο τους ρωσικούς όρους ειρήνης: "όχι προσαρτήσεις, όχι επανορθώσεις, δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών" και πάλι τον Ιούνη ακριβώς αυτές, οι ανοργάνωτες ακόμα μάζες του αυθόρμητα ξεσηκωμένου προλεταριάτου, έκαναν ξανά έφοδο στα ανάκτορα της Ταυρίδας, για να απαιτήσουν να περάσει στη Ρωσία η εξουσία στα Σοβιέτ.
Οι μπολσεβίκοι, που ήταν ακόμα τότε μια μικρή πολιτική ομάδα (1), μπήκαν επικεφαλής του κινήματος. Εξαιτίας της καταστροφικής αποτυχίας της εξέγερσης η κοινή γνώμη στράφηκε ενάντιά τους, και τα πλήθη που τους ακολουθούσαν, αφού έχασαν τους ηγέτες, τραβήχτηκαν πίσω, προς την κατεύθυνση του Βίμποργκ - Το Σεντ Αντουάν της Πετρούπολης (* εργατικό προάστιο του Παρισιού με υψηλό μαχητικό φρόνημα στις επαναστάσεις του 19ου αιώνα). Τότε επακολούθησε ο άγριος διωγμός των μπολσεβίκων: εκατοντάδες απ' αυτούς μαζί και ο Τρότσκι (3), η κυρία Κολοντάι κι ο Κάμενεφ κλείστηκαν στη φυλακή. Ο Λένιν και ο Ζινόβιεφ (4) υποχρεώθηκαν να

Η χώρα τους δεν είναι ο τόπος μας…

Σ’ αυτήν τη χώρα φυσάει ένας κακός άνεμος…
Σ’ αυτήν τη χώρα οι Σειρήνες βαφτίζουν την ανέχεια εκσυγχρονισμό, την ανεργία ανάπτυξη, την κλοπή διαφάνεια, τα δικαιώματα λαϊκισμό, τις απολύσεις εξυγίανση.
Σ’ αυτήν τη χώρα προσπαθούν να μας πείσουν για την ευημερία των αριθμών, για την ανάπτυξη της οικονομίας, για το τρένο της Ευρώπης. Και εγώ βλέπω οικογένειες με δύο ανέργους στο σπίτι, συνταξιούχους να βγαίνουν στο δρόμο για λίγα ευρώ, εργαζομένους να απολύονται, τους φίλους να δουλεύουν ανασφάλιστοι.
Σ’ αυτήν τη χώρα φυσάει ένας κακός άνεμος. Βαφτίζουν τη συμμετοχή στους πολέμους υπερήφανη εξωτερική πολιτική. Την υποτίμηση της ζωής μας, μια σωστή οικονομική πολιτική και επιτυχία της κυβέρνησης.
Σ’ αυτήν την χώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι παράλογο να ζητάμε μόνιμη δουλειά, ότι το 8ωρο είναι αναχρονισμός και πως η αξιοπρέπεια βρίσκεται στις ουρές και τα παρακάλια για μια πρόσληψη στο δημόσιο. Ζούμε σε έναν κόσμο που πάσχει από γεροντική άνοια, σε μια χώρα που ξεχνά το παρελθόν της και υποθηκεύει το μέλλον της.
Αυτή δεν είναι η χώρα μας.
Ζούμε σε έναν τόπο που βαφτίζει τις πλειοψηφίες μειοψηφίες, τους αγώνες παρελάσεις σκοπιμότητας, που βαφτίζει κάθε τι καινούργιο ξεπερασμένο, τις ανάγκες εμπόδιο ζούμε σ’ έναν τόπο που βαφτίζει την υπερηφάνεια με τη συντήρηση την αξιοπρέπεια με την ήττα, την νεολαία με την τεμπελιά.
Αυτός είναι ο τόπος τους.
Είναι ο μόνος δρόμος για να ακουστεί η φωνή μας αφού μας έχουν φιμώσει από χρόνια, είναι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουν οι ανάγκες μας το χαμένο έδαφος. Είμαστε μια γενιά που μας περισσεύουν οι μνήμες και μας λιγοστεύουν οι αυταπάτες. Είδαμε τις μάσκες να πέφτουν. Είτε πράσινες, είτε μπλε τα πρόσωπα όλων ήταν το ίδιο αποκρουστικά. Χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς συνθήματα ηχηρά, χωρίς ηγέτες σηκώνουμε τα μανίκια ψηλά και αρχίζουμε να χτίζουμε μια καλύτερη πραγματικότητα. Στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και μιλάμε γι’ αυτές, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν συνταγές και έτοιμες λύσεις αλλά μόνο η συλλογική ζωντάνια και η δημιουργικότητά μας, Θέλουμε να αφουγκραστούμε τον ψίθυρό που πλανιέται στους χώρους της εστίας, την αγωνία του διπλανού και τη θέληση του για ένα καινούργιο μέλλον. Στο χέρι μας είναι. Ας γυρίσουμε την πλάτη στους επίδοξους διαχειριστές της ζωής μας, Στους μελλοντικούς δικαστές των ονείρων μας.

‘Η ΑΥΤΟΙ ‘Η ΕΜΕΙΣ

ΤΖΟΝ ΡΙΝΤ- ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

«… Από το Μάρτη του 1917, από τότε που οι θορυβώδεις χείμαρροι των εργατών και των στρατιωτών, πλημμυρίζοντας τα ανάκτορα της Ταυρίδας, υποχρέωσαν την ταλαντευόμενη Κρατική Δούμα να πάρει στα χέρια της την ανώτατη εξουσία στη Ρωσία, οι λαϊκές μάζες - οι εργάτες, οι στρατιώτες και οι αγρότες - καθόρισαν την κάθε στροφή στην πορεία της επανάστασης. Αυτές ανέτρεψαν την κυβέρνηση του Μιλιουκόφ. Τα δικά τους Σοβιέτ διακήρυξαν μπροστά σ' όλο τον κόσμο τους ρωσικούς όρους ειρήνης: "όχι προσαρτήσεις, όχι επανορθώσεις, δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών" και πάλι τον Ιούνη ακριβώς αυτές, οι ανοργάνωτες ακόμα μάζες του αυθόρμητα ξεσηκωμένου προλεταριάτου, έκαναν ξανά έφοδο στα ανάκτορα της Ταυρίδας, για να απαιτήσουν να περάσει στη Ρωσία η εξουσία στα Σοβιέτ.
Οι μπολσεβίκοι, που ήταν ακόμα τότε μια μικρή πολιτική ομάδα (1), μπήκαν επικεφαλής του κινήματος. Εξαιτίας της καταστροφικής αποτυχίας της εξέγερσης η κοινή γνώμη στράφηκε ενάντιά τους, και τα πλήθη που τους ακολουθούσαν, αφού έχασαν τους ηγέτες, τραβήχτηκαν πίσω, προς την κατεύθυνση του Βίμποργκ - Το Σεντ Αντουάν της Πετρούπολης (* εργατικό προάστιο του Παρισιού με υψηλό μαχητικό φρόνημα στις επαναστάσεις του 19ου αιώνα). Τότε επακολούθησε ο άγριος διωγμός των μπολσεβίκων: εκατοντάδες απ' αυτούς μαζί και ο Τρότσκι (3), η κυρία Κολοντάι κι ο Κάμενεφ κλείστηκαν στη φυλακή. Ο Λένιν και ο Ζινόβιεφ (4) υποχρεώθηκαν να κρυφτούν για ν' αποφύγουν τη σύλληψη. Οι μπολσεβίκικες εφημερίδες καταδιώκονταν και κλείνονταν. Οι προβοκάτορες κι οι αντιδραστικοί άρχισαν να ουρλιάζουν μανιασμένα ότι οι μπολσεβίκοι είναι πράκτορες των Γερμανών και σ' όλον τον κόσμο βρέθηκαν άνθρωποι που πίστεψαν σ' αυτό. Ωστόσο η προσωρινή κυβέρνηση βρέθηκε σε αδυναμία να επιβεβαιώσει αυτές τις κατηγορίες, τα ντοκουμέντα που δήθεν απέδειχναν την ύπαρξη γερμανικής συνωμοσίας, αποδείχτηκαν πλαστά (5) κι οι μπολσεβίκοι απολύονταν ο ένας μετά τον άλλο από τις φυλακές, χωρίς δίκη, με χρηματική εγγύηση ή χωρίς εγγύηση και τελικά παρέμειναν στη φυλακή συνολικά 6 άνθρωποι. Η αδυναμία κι η αναποφασιστικότητα της προσωρινής κυβέρνησης, που η σύνθεσή της άλλαζε αδιάκοπα, ήταν πέρα για πέρα ολοφάνερη… »

Και σε ένα άλλο χωρίο:

«…Οι Αμερικανοί δεν πίστευαν ότι η ταξική πάλη θα μπορούσε να φτάσει σε τέτοια οξύτητα. Συνάντησα στο Βόρειο Μέτωπο αξιωματικούς, που προτιμούσαν ανοιχτά τη στρατιωτική ήττα από τη συνεργασία με τις στρατιωτικές επιτροπές. Ο γραμματέας του τμήματος του κόμματος των καντέ (*δεξιοί) στην Πετρούπολη μου έλεγε, πως το οικονομικό χάος είναι μέρος της εκστρατείας που γίνεται για να δυσφημιστεί η επανάσταση. Ένας συμμαχικός διπλωμάτης, που έδωσα το λόγο μου να μην αναφέρω τ' όνομά του, το βεβαίωνε, βασιζόμενος σε δικές του πληροφορίες. Γνωρίζω μερικά ανθρακωρυχεία κοντά στο Χάρκοβο, που τα 'καψαν ή τα πλημμύρισαν με νερά οι ιδιοκτήτες τους, εργοστάσια υφαντουργίας στη Μόσχα, όπου οι μηχανικοί παρατώντας τη δουλειά αχρήστευαν τις μηχανές, σιδηροδρομικούς που πιάστηκαν από τους εργάτες, τη στιγμή που αχρήστευαν τις ατμομηχανές. Ένα μεγάλο μέρος των εύπορων τάξεων προτιμούσε τους Γερμανούς από την επανάσταση, ακόμα και από την προσωρινή κυβέρνηση, και μιλούσε γι' αυτό χωρίς ντροπή. Στη ρωσική οικογένεια όπου έμενα, το μόνιμο σχεδόν θέμα των
συζητήσεων στο τραπέζι ήταν ο μελλοντικός ερχομός των Γερμανών, που θα φέρουν τη "νομιμότητα και την τάξη"...»

Αλλού:

«…Κατά την άποψη των κύκλων των επιχειρηματιών και της ρωσικής διανόησης, η επανάσταση πήγε αρκετά μακριά και παρατράβηξε. Ήταν καιρός πια να μπει τάξη. Αυτή η τάση επικρατούσε και στις κύριες ομάδες των "μετριοπαθών" - σοσιαλιστών, των μενσεβίκων - αμυνιτών 1(*) και των σοσιαλιστών - επαναστατών, που υποστήριζαν την προσωρινή κυβέρνηση του Κερένσκι.
Στις 27 (14) του Οκτώβρη το επίσημο όργανο των "μετριοπαθών" - σοσιαλιστών (* δηλαδή της συμβιβασμένης αριστεράς) έγραφε: "... Η επανάσταση αποτελείται από δύο πράξεις: την καταστροφή του παλιού και τη δημιουργία καινούριου συστήματος ζωής. Η πρώτη πράξη τράβηξε πάρα πολύ. Τώρα είναι καιρός να καταπιαστούμε με τη δεύτερη και πρέπει να την περατώσουμε το συντομότερο..."".
Ωστόσο, οι μάζες των εργατών, των στρατιωτών και των αγροτών, πίστευαν αδίσταχτα πως η πρώτη πράξη ακόμα δεν τέλειωσε. Στο μέτωπο οι στρατιωτικές επιτροπές συγκρούονταν συνεχώς με τους αξιωματικούς που δεν μπορούσαν να συνηθίσουν, με κανέναν τρόπο, να φέρονται προς τους στρατιώτες σαν σε ανθρώπινα όντα. Στα μετόπισθεν οι εκλεγμένες αγροτικές επιτροπές πιάνονταν επειδή επιχειρούσαν να πραγματοποιήσουν τις αποφάσεις της κυβέρνησης για τη γη. Στα εργοστάσια οι εργάτες 2(*) πάλευαν ενάντια στις απολύσεις και τα λοκ άουτ…»

«…Στις πολυάριθμες και πολύμορφες εκδηλώσεις δυσαρέσκειας του λαού οι "μετριοπαθείς" σοσιαλιστές έδιναν την ίδια απάντηση: "Περιμένετε τη Συντακτική Συνέλευση (*δηλαδή εκλογές), που θα συνέλθει το Δεκέμβρη". Οι μάζες όμως δεν ικανοποιούνταν μ' αυτό. Η Συντακτική Συνέλευση ήταν, φυσικά, καλό πράγμα. Υπήρχε όμως κάποιο άλλο συγκεκριμένο, στο όνομα του οποίου έγινε η ρούσικη επανάσταση, στο όνομα του οποίου κείτονταν σε κοινούς τάφους στο πεδίο του Άρεως οι μάρτυρες της επανάστασης και που έπρεπε να πραγματοποιηθεί οπωσδήποτε, ανεξάρτητα από το αν συνερχόταν ή όχι η Συντακτική Συνέλευση: ειρήνη, γη στους αγρότες, εργατικός έλεγχος στην παραγωγή…»
«…Στο διάστημα αυτό οι στρατιώτες άρχισαν να λύνουν μόνοι τους το ζήτημα της ειρήνης με τη λιποταξία, οι αγρότες έκαιγαν τις επαύλεις των κυρίων κι άρπαζαν τα μεγάλα τσιφλίκια, οι εργάτες απειθαρχούσαν και παρατούσαν τη δουλειά... Ήταν ολότελα φυσικό, οι επιχειρηματίες, οι τσιφλικάδες και αξιωματικοί να προσπαθούν, μ' όλα τα μέσα, να ματαιώσουν κάθε δημοκρατική παραχώρηση στις μάζες. Η πολιτική της προσωρινής κυβέρνησης ταλαντευόταν ανάμεσα στις μικρές μεταρρυθμίσεις και τα σκληρά κατασταλτικά μέτρα…»



Κοίτα να δεις συμπτώσεις… αν παραβλέψουμε τα ιστορικά ονόματα, και αλλάξουμε το χώρο και την ημερομηνία των γεγονότων, μετά τόσες δεκαετίες, η ιστορία φαίνεται πως, σε μεγάλο βαθμό, επαναλαμβάνεται τις μέρες αυτές στην Ελλάδα: οι λαϊκές μάζες εξεγείρονται, αντιμετωπίζουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του (αδύναμου λόγω κρίσης) αστικού κράτους, φυλακίζονται, κατασυκοφαντούνται, προβοκάρονται, και η (μάλλον πρώιμη) επανάστασή τους, μετά την καταστολή της, θεωρείται αποτυχημένη.

Μια μεγάλη όμως διαφορά: πρωταγωνιστές στην συκοφάντηση του λαϊκού κινήματός δεν είναι οι δεξιοί και οι αστοί αλλά κυρίως οι, υποτιθέμενοι, υπερασπιστές των συμφερόντων του λαού, τα αριστερά κόμματα του Κοινοβουλίου, κυρίως το ΚΚΕ, ιδεολογικός συγγενής και απόγονος των μπολσεβίκων.

Πώς όμως τους λέει αυτούς ο Ρίντ; : «προβοκάτορες και αντιδραστικοί». Όλοι αυτοί θα πρέπει να ξέρουν τι τους περιμένει…. Η επανάσταση στη Ρωσία στο τέλος νίκησε και όσοι τοποθετήθηκαν αντίθετα από τη θέληση του λαού, προβοκάτορες και αντιδραστικοί, κατατροπώθηκαν. Ας προσέχουν λοιπόν κάποιοι με ποιων το μέρος είναι…

Υ.Γ Για την ταμπακέρα:

ΤΖΟΝ ΡΙΝΤ – ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
Διάβασα με τεράστιο ενδιαφέρον και με αμείωτη προσοχή το βιβλίο του Τζον Ριντ "Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο", και συνιστώ ολόψυχα να διαβάσουν το έργο αυτό οι εργάτες όλων των χωρών. Θα ήθελα το βιβλίο αυτό να κυκλοφορήσει σε εκατομμύρια αντίτυπα και να μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες, γιατί δίνει μια αληθινή και με εξαιρετική ζωντάνια γραμμένη εξιστόρηση των γεγονότων, τα οποία είναι τόσο βασικά για να κατανοηθεί τι είναι προλεταριακή επανάσταση, τι είναι δικτατορία του προλεταριάτου. Τα ζητήματα αυτά σήμερα συζητιούνται πλατιά, όμως, πριν γίνουν αποδεκτές, είτε πριν απορριφτούν οι ιδέες αυτές, πρέπει να κατανοηθεί όλη η σημασία της απόφασης που θα παρθεί. Χωρίς αμφιβολία, το βιβλίο του Τζον Ριντ θα βοηθήσει να διευκρινιστεί το ζήτημα αυτό, που αποτελεί το βασικό πρόβλημα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.
Ν. Λένιν
1919


(Κείμενο-παρέμβαση ανεξάρτητου συνοικοτρόφου μας, που υπογράφει ως Διογένης ο Επικούριος)

“Tο όνoμα μου είναι Che”

Οι συνθήκες φτώχειας, πείνας, απόλυτης εξαθλίωσης, που επικρατούν στις χώρες, τις οποίες ο ανεπτυγμένος κόσμος έχει την πολυτέλεια να αποκαλεί «τριτοκοσμικές» γεννούν τα κύματα μεταναστών, οι οποίοι ξεριζωμένοι απ’ τον τόπο τους αναζητούν ένα καλύετρο αύριο. Η συγκέντρωση του εγχώριου κεφαλαίου στα χέρια λίγων αλλά και ο απόλυτος έλεγχος από τα ισχυρά κράτη μέσω ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων δημιουργούν χώρες κοινωνικά και οικονομικά κατεστραμμένες και απόλυτα ελεγχόμενες. Οι λαοί των χωρών αυτών ανήμποροι να έχουν μια αξιοπρεπή ζωή στρέφονται προς τις δυτικές χώρες.

Όσοι καταφέρνουν να φύγουν απ’ τις χώρες τους και να περάσουν ζωντανοί στην Ευρώπη έχοντας αντιμετωπίσει τη συνοριοφυλακή και έχοντας αποφύγει τον πνιγμό από τους λαθρεμπόρους σύντομα αντιλαμβάνονται πως στην Ευρώπη-φρούριο δε θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες για μια αξιοπρεπή ζωή. Γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο της χώρας, που τους «φιλοξενεί» πολύ πιο έντονα απ’ ότι η εγχώρια εργατική τάξη. Η Ελλάδα λόγω της γεωγραφικής της θέσης ως μια πόρτα για την Ευρώπη γίνεται χώρα υποδοχής των μεταναστευτικών κυμάτων κι ένας απ’ τους πρώτους τόπους εκμετάλλευσής τους.

Το κράτος έχει τη δύναμη να βάζει σε κάθε μετανάστη την ταμπέλα «παράνομος» εμποδίζοντάς τον έτσι να διεκδικήσει τα αυτονόητα εργασιακά και πολιτικά του δικαιώματα. Είναι συνεχές το κηνυγητό μεταξύ αστυνομικών και μεταναστών όπως και οι δολοφονικές επιθέσεις εναντίον τους. Είναι τα εύκολα θύματα

κατά των οποίων οι μπάτσοι αυθαιρετούν χωρίς να τιμωρούνται. Οι αστυνομικές δυνάμεις ενισχύονται σ’ αυτό από τους παρακρατικούς μηχανισμούς και τις φασιστικές οργανώσεις. Στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν και ανήμποροι να απαιτήσουν κάτι παραπάνω εργάζονται με άθλιες συνθήκες (ανασφάλιστοι και με τους χαμηλότερους δυνατούς μισθούς). Το καθεστώς παρανομίας, το οποίο ανγκαστικά βιώνουν, μετατρέπεται σε καθεστώς δουλείας που υποβαθμίζει το βιωτικό τους επίπεδο, τους στιβάζει σε πλατείες και τους αναγκάζει να δέχονται το οτιδήποτε κάτω από το φόβο της απέλασης. Ενώ τα παιδιά τους στο ίδιο καθεστώς ανυπαρξίας δεν μπορούν να αποκτήσουν την απαραίτητη μόρφωση.

Καθημερινά δέχονται τη ρατσιστική αντιμετώπιση των ντόπιων πολιτών, την οποία καλλιεργεί η αστική τάξη παρουσιάζοντάς τους ως τους υπαίτιους των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική εργατική τάξη βλέπει αυτούς ως αιτία της ανεργίας και της εγκληματικότητας. Η εικόνα αυτή δημιουργείται από την αστική προπαγάνδα, που στοχεύει στον αποπροσανατολισμό των ντόποιων εργατών. Τους εμποδίζει να αναγνωρίσουν ως πραγματικό ένοχο το καπιταλιστικό σύστημα και τις κυβερνητικές πολιτικές που εξυπηρετώντας το κεφάλαιο οξύνουν την εκμετάλλευση τους. Αντίθετα τους ωθεί να βάλουν στο στόχαστρο τους μετανάστες οι οποίοι δεν είναι παρά θύματα του ίδιου συστήματος. Κομμάτι αυτής της προπαγάνδας είναι και η προβολή από τα ΜΜΕ των εθνικιστικών θέσεων του ΛΑΟΣ που ενισχύουν την ξενοφοβία και το ρατσισμό.

Ταυτόχρονα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρουσιάζεται ως «σωτήρας» των μεταναστών προτείνοντας ένα νομοσχέδιο που στην πραγματικότητα νομιμοποιεί ένα πολύ μικρό αριθμό από αυτούς. Οι προϋποθέσει που πρέπει να πληρεί κάποιος για να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια είναι πολύ αυστηρές (Απαιτούνται καθαρό ποινικό μητρώο, 3 συστατικές επιστολές από Έλληνες πολίτες και η επιτυχής εξέταση στο τεστ «Πόσο Έλληνας είσαι;». Οι μετανάστες που ζητούν ιθαγένεια πρέπει να έχουν συμπληρώσει 5 νόμιμα χρόνια στην Ελλάδα ενώ όσοι έροθυν από δω και πέρα θα παίρνουν την ιθαγένεια μετά το έβδομο. Τα παιδιά θα αποκτούν ιθαγένεια αν έχουν γεννηθεί εδώ και έχουν γονείς που ζουν πέντε χρόνια νόμιμα στην Ελλάδα ή αν έχουν φοιτήσει 6 χρόνια σε ελληνικό σχολείο) και αποκλείουν έτσι την πλειοψηφία των μεταναστών διαχωρίζοντάς τους έτσι σε «νόμιμους» και παράνομους και εντείνοντας ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευση των τελευταίων. Άρα αυτό το νομοσχέδιο δεν είναι παρά μια πράξη εντυπωσιασμού, που αφήνει άλυτο το προβλημα. Λείπει η πραγματική βούληση εξεύρεσης λύσης, που θα ήταν η νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και το να τους παραχωρηθούν πλήρη εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα.

Δηλωτικό στοιχείο της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ είναι το γεγονός ότι έκανε πιο αυστηρές τις προϋποθέσεις για την παραχώρηση της ιθαγένειας ύστερα από την παρέμβση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ. Παράλληλα ακολουθώντας πιστά τις επιταγές τις ΕΕ η κυβέρνηση ενισχύει τον έλεγχο στη μετακίνηση των μεταναστών, συνεχίζοντας την πολιτική της ΝΔ που κλείνει τους μετανάστες σε στρατόπεδα-φυλακές τα οποία αποκαλεί κέντρα υποδοχής.

Για εμάς οι ανάγκες της εργατικής τάξης δεν καθορίζονται από την καταγωγή, τη γλώσσα, το χρώμα ή τη θρησκεία. Τα κομμάτια της κοινωνίας που υφίστανται την κεμετάλλευση έχουν κοινές ανάγκες, κοινά συμφέροντα και θα πρέπει και οι αγωνες τους να είναι κοινοί. Ο διαχωρισμός ανάμεσα σε ξένη και ντόπια εργατική τάξη είναι ουσιατικά ανύπαρκτος. Καλλιεργείται με σκοπό τον κατακερματισμό της εργατικής τάξης και την αποδυνάμωσή της. Απέναντι σ’ αυτούς που μας εμεταλλεύονται, που μικραίνουν τις ελπίδες μας για να μεγαλώσουν τα κέρδη τους, που κλέβουν τα όνειρά μας, που χαράζουν σύνορα με αίμα πολεμάμε ενωμένοι μέχρι τη νίκη, για μια κοινωνία χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου όλοι θα είμαστε ίσοι.

ΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΠΑΤΡΙΔΑ

Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ

• Άμεση νομιμοποίηση όλων των μεταναστών.
• Χορήγηση κοινωνικού και πολιτικού ασύλου στους πρόσφυγες.
• Ελεύθερη Μετακίνηση με όλα τα κοινωνικά, πολιτικά, εργασιακά δικαιώματα
• Κατάργηση του Ευρωπαϊκού συμφώνου για τη μετανάστευση και το άσυλο
• Κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης των μεταναστών.